Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Mobile lover

Σε βλέπω. Σε κοιτώ. Σε παρατηρώ.
Μα γιατί να πρέπει να πάρουμε το ίδιο τρένο; Και γιατί θα πρέπει να είσαι στο βαγόνι που σταμάτησε μπροστά μου; γιατί αποφάσισες να κατέβεις στο Μανχάταν τέτοια ώρα; Γιατί φόρεσες αυτό το υπέροχο jean; Και κυρίως γιατί κάθεσαι απέναντι μου χωρίς ίχνος ταραχής;
Σε κάθε στάση η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά! τώρα θα κατέβεις... Αυτό ήταν. τέλειωσες! μα ούτε σ'αυτή τη στάση δεν κατέβηκες που άδειασε ολόκληρο το βαγόνι. Κάποια στιγμή γυρνάς το βλέμμα σου τυχαία προς τη θέση μου. Είναι μια απο τις θέσεις που δικαιωματικά ανήκουν στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μου έχεις ήδη δημιουργήσει ειδικές ανάγκες. Δικαιωματικά κάθομαι σ'αυτή τη θέση και το ξέρεις. το ξέρω οτι το ξέρεις. Κι οι δυο Ξέρουμε τί γίνεται...
δε μπορώ να ξέρω το όνομα σου αλλά ξέρω πολλά για σένα. τα καταλαβαίνω απο τον τρόπο που θίγεσαι όταν σε κοιτώ και με κάνεις να ντρέπομαι να σε κοιτώ αλλά ταυτόχρονα με προσκαλείς να σε κοιτάξω όταν ανοίγεις την καπαρντίνα σου δήθεν οτι σε ενοχλεί.
Περνόντας απο την Queensboro Plaza κατεβαίνουμε κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας κι εκεί πια, μπορώ να καταλάβω την ομορφιά σου. καταλαβαίνω ίσως και λίγο απο το χαρακτήρα σου έτσι όπως κοιτάς αυτό το γελοίο iPod που κρατάς στα χέρια σου και απασχολεί το μυαλό σου. κάποια στιγμή γυρνάς και με κοιτάς και συ.
Γιατί φτάσαμε τόσο γρήγορα στην Union Square;
Nice to see you ψυθιρίζω ώστε να μη με ακούσεις!
Very nice to see you!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου