Maternity on jet lag

Μαμά,

η πόλη που μένω είναι τεράστια. Πολύ μεγαλύτερη απο αυτή που φαντάζεσαι. Ξέρεις πόσο αγαπώ το περπάτημα. Και συ το αγαπάς. Σήμερα ήθελα να πηγαίναμε μια βόλτα μαζί στο Brooklyn Heights Promenade και να έβλεπες όσα βλέπω κι εγώ.
Και μετά να περνούσαμε τη γέφυρα, αυτή τη γέφυρα που σου έλεγα πως ήθελα να αγοράσω και να χτίσω ένα σπίτι πάνω και να μένω. Την Brooklyn Bridge. αυτή τη γέφυρα που σου έλεγα οτι σε περνάει εκεί, εκεί που θέλω να πάω...
Και μετά, μαμά, να πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο. Νομίζεις οτι είναι ακόμα εκεί; δυστυχώς όχι. Γκρεμίστηκε εκείνο το Σεπτέμβριο. Ξέρω πως θα έκλαιγες εκεί. Μα θα σου έλεγα χίλιες ιστορίες για το επόμενο κτίριο που θα σου έδειχνα. Και θα ξεχνιόσουνα ή τουλάχιστον θα έκανες πως θα ξεχνιόσουν για να με κάνεις να νομίζω οτι μπορώ να σε ξέρω καλά.
Λίγο πιο κάτω θα κουραζόσουν, το ξέρω. Θα καθόμασταν σε ένα καφέ κοντά στο καραβάκι που σε πηγαίνει στο Staten Island και θα απολαμβάναμε όλα εκείνα που βλέπεις στην τηλεόραση και τα σιχαίνεσαι. Και θα έβρισκες χιλιάδες ελαττώματα στην κουλτούρα τους και στον τρόπο που μαγειρεύουν και στον τρόπο που έχουν συνηθίσει. Και μετά θα μου ζητούσες και γλυκό, απο αυτά που κατηγορείς και σιχαίνεσαι.
αν θα ήθελες θα σε πήγαινα σε όλο το Battery park και στη Wall Street και θα σε έπειθα οτι είμαι βέρος Νεοϋορκέζος με τις ιστορίες που θα σκάρωνα για τον κάθε δρόμο και το κάθε κτίριο.
Κουρασμένοι πια απο το περπάτημα και τις τόσες ιστορίες θα γυρνούσαμε πίσω και θα σου έδειχνα τους σταθμούς των τρένων. Ξέρω οτι αυτό το μέρος σε φοβίζει. Στις ταινίες εκεί είναι ο κακοποιός, αυτός που με περιμένει, αυτός που θα με βλάψει...
Θα ήθελα να στα έδειχνα όλα αυτά σήμερα μαμά.
Μα θα κρατήσω αυτή τη βόλτα να σου την περιγράψω αύριο. είναι νύχτα εκεί κι εσύ κοιμάσαι, κι εγώ σου λέω αυτό που σκέφτηκα.